OLGA PULLENS
Een bezoek aan de Wiebenga silo’s, prachtige, sobere en serene ruimtes op de Noordkade in Veghel, bracht bij kunstenaar Olga Pullens gedachten aan de architect Dom van der Laan naar boven. Vertrekken vanuit de eigen aard van de architectuur en van hieruit zoeken naar een antwoord dat uitgaat van de directe ervaring.
‍
In deze omgeving opgebouwd uit beton bleken kleine geluidjes of onverwachte bewegingen helder hoorbaar. Een hard gefluisterd ‘boe’ werd een geluid van jewelste, kaatste tegen de wanden, resoneerde in haar lijf. Daarmee werd ook de stilte hoorbaar, voelbaar bijna. Dit riep verwondering op, de wens om even stil te staan, en de behoefte om dit persoonlijke gevoel - of beleven - te onderzoeken, zichtbaar te maken, uit te vergroten.
‍
In haar werk gebruikt Olga Pullens de elementaire vormen bol en kubus om te komen tot objecten of installaties waarin eenvoud en helderheid de sleutelwoorden zijn. In dat opzicht sluit haar werk aan bij de richting die in de beeldende kunst bekend staat als de geometrische abstractie. Trouw blijvend aan deze elementaire vormen besloot ze voor dit onderzoek te kiezen voor cirkels. Gemaakt van Bone China, een edel porselein, dat hoog gebakken opaak doorzichtig wordt. Of open cirkels van dun staal.

TUSSENTIJD  
‍Tussentijd is de verbeelding van een moment tussen momenten.

De werken kunnen niet alleen worden ervaren en begrepen in de context van tijd, maar ook als een concept dat tastbaarheid krijgt in de vorm van driedimensionaal werk en geluid.
‍
In onze hedendaagse maatschappij worden we geconfronteerd met een voortdurende stroom van activiteiten, prikkels en afleidingen. In dit snel bewegende leven is het gemakkelijk om onze behoefte aan reflectie over het hoofd te zien. Het is juist de ruimte van stilte en rust die uitnodigt tot reflectie. Elk werk in ‘Tussentijd‘ kan worden gezien als een eiland van kalmte, een bewuste keuze om een stap terug te doen, je bewust te zijn of worden van het huidige moment. Het werk zal je zachtjes roepen, je uitnodigen om op bezoek te komen. De weg ernaar toe is een stille overgang die je vraagt te registreren wat er in je opgeroepen wordt.

De werken zijn door de kunstenaar speciaal gemaakt voor de Wiebenga silo’s en de hal van de Noordkade.

GEE HURKMANS
‍“Simplicity is the ultimate sophistication”
‍Leonardo Da Vinci
‍
De leegte als fotografische habitat. Leegte is oneindig, peilloos, zonder beperkingen. Leegte is ruimte voor verbeelding, meditatie, contemplatie, reflectie, fantasie. Leegte is ruimte om te dromen. Leegte is niets en daardoor alles, want het definieert het iets. Leegte is het onbekende, het onontdekte, het Hic sunt dracones in het terra incognita van oude kaarten. Leegte is een verloren liefde. Leegte bestaat alleen in ons hoofd, de natuur kent geen leegte. Leegte als verbeelding van eenvoud, de ultieme verfijning.
‍
In de Smörgåsbord aan sensorische prikkels waar wij dagelijks aan bloot worden gesteld, is een foto van een verlaten strand een meditatieve pauzeknop, pictorial downtime. Het ademt sereniteit, vrede, rust, gelijkmoedigheid, stabiliteit, kalmte. De eenvoud van de compositie, het vierkante formaat, en de monochrome tonen ondersteunen dat. De mens is zeer bewust afwezig in alle foto’s waardoor het menselijke perspectief ontbreekt. De impliciete boodschap is: de natuur kan prima zonder de mens, de mens kan niet zonder de natuur. Bovendien is het een zeer bescheiden tegenwicht aan 99% van alle foto’s waarop mensen het onderwerp zijn. De composities hebben soms maar één element. Bij een door de mens gemaakt object, bijvoorbeeld een vuurtoren, overheerst de lege ruimte. Hierdoor krijgt de leegte meer definitie, meer diepte. Lucht en water vloeien naadloos samen, de horizon verdwijnt en het gevoel van oneindigheid wordt versterkt. Een triade van water, horizon en lucht.
‍
DE KRACHT VAN EENVOUD  
Eenvoud en bescheidenheid is het fundament van het Taoïsme en Zen Boeddhisme. Ze zijn meer dan een alleen een inspiratiebron voor fotografie, het is ook een levenshouding, een persoonlijke filosofie. De fascinatie voor de Zen concepten leegte (Ma) en de schoonheid van vergankelijkheid en imperfectie (Wabi Sabi) vormen de esthetische basis voor het fotografische werk. Dat vraagt van de fotograaf een open bewustzijn (mu-shin), vrij van verwachtingen en vooropgestelde beelden, de zintuigen gericht op het hier en nu. Met een vooropgesteld doel ontstaan verwachtingen en verwachtingen zijn dodelijk voor de creativiteit. Verwachtingen sluiten ontdekkingen uit. De beste manier om onbekend gebied in te gaan is onwetendheid, gefocust op creëren, mindfull lang voor het in het Westen modieus werd. Een gemoedstoestand zonder gedachten, wensen, ideeën en aannames.

De foto’s zijn visuele haiku, Zen momenten van verwondering, waarin een einderloze horizon een naadloze verbinding aangaat met de zee. Een landschap waarin de mens zich nietig weet, als onderdeel van de natuur; zij ís de natuur. Fotografie als meditatie en als therapie tegen antropocentrisme.

OLGA PULLENS en GEE HURKMANS

sep - okt 2023