‘De beschutte plek, de mogelijkheid om te midden van publiek een plek voor jezelf te scheppen, met geluid, beeld en vooral veel verbeelding – dat is allemaal inherent aan de manier van werken van Karin van Pinxteren.’ (Lucette ter Borg, Paltz Blogs 2021)

Haar nieuwste installatie nestelt zich in de Wiebenga silo’s. Deze industriële voorraadpotten, een eeuw lang gevuld met voedingstoffen, worden samen een verbindend wereldpodium voor het sensitieve, een ontsnapping voor de naar gevoel zoekende mens. Door twee verhaallijnen in elkaar te vlechten, een liefdeslied (1) en een dilemma (2), wordt de verbeelding geactiveerd. 

1.  Onderdoor het immer aanwezige mondiale geweld, vertakt vanuit Panama al 70 jaar een liefdeslied dat over de hele wereld wordt gevoeld, wortelt en uitschiet. Het trekt zich van terreur niets aan, het laat niets achter en hoeft er niets voor terug, wil slechts gezongen en gespeeld worden en blijft zich delen. 

2.  ’Het schip met tapioca voelt warmer aan dan schepen met graan en mais’, zegt hij. Hij heeft de schipper slechts één keer gezien en met hem gesproken over het leven, een ontmoeting die hem nog steeds bezighoudt. De schipper is er wel, dat voelt hij, maar hij ziet hem nooit. Ladingen komen aan en worden gelost, gedachten gaan terug het donkere ruim in, er is plaats genoeg. Silo vol, silo leeg, het ritme van de tapioca.’ (uit: De losser en de exotische gedachte, Karin van Pinxteren)

‘Silo Mixie, het ritme van de tapioca’mixd media installatie met audio storystem: Jan-Wieger van den Berg, montage audio story: Ferry van Nimwegen

In haar werk onderzoekt Susanne van Hoorn de manier waarop zij grip kan krijgen op de wereld om haar heen. Intuïtie, twijfel en esthetiek spelen een centrale rol in haar proces. Door ‘objets trouvés’ te fragmenteren, herhalen of te ordenen, ontstaan beelden die een andere positie gaan innemen. De samenhang tussen vorm, specifiek kleurgebruik en de handeling is belangrijk binnen haar werk.

Van Hoorn’s ogenschijnlijke rationele benadering leidt tot objecten en beelden die ruimte bieden voor meerdere interpretaties, waarbij het verleden en het heden op een nieuwe manier met elkaar in gesprek gaan. De kijker wordt uitgenodigd het werk op eigen wijze te ervaren, zonder dat er een vaststaande betekenis wordt opgelegd.

In deze tentoonstelling Yabba Dabba Doo, toont Van Hoorn haar werk, gemaakt van papier-maché. De voorgevormde basis dient als drager, waarop zij ‘schildert’ met gescheurde kranten als medium. Daarnaast gebruikt zij objecten en meubels. Op speelse wijze ontstaan meerdere installaties waarbij de verschillende elementen samensmelten tot nieuwe taferelen die zowel vertrouwd als onverwacht zijn.

Susanne van Hoorn studeerde in 2011 af aan AKV/St. Joost te
’s-Hertogenbosch.

Na een lange carrière in de rechtspraak vond Hans Dethmers (1959) tien jaar geleden een nieuwe manier om de wereld te observeren: fotografie. Wat begon als een zoektocht naar menselijke drijfveren in de straten van Europese steden, groeide uit tot een diepere verkenning van de ziel als modelfotograaf.

Dethmers beschouwt zichzelf als een betrokken toeschouwer – zowel in de rechtszaal als achter de camera. In zijn werk speelt indirectheid een essentiële rol. Door het gebruik van doorzichtige doeken, spiegels en ramen creëert hij beelden die schommelen tussen realiteit en illusie. Zijn fascinatie voor de ander leidt tot composities vol imperfecte schoonheid en melancholisch verlangen.

Met sterke kleuren en gelaagde structuren transformeert Dethmers de werkelijkheid tot een poëtische ervaring. De toeschouwer wordt uitgenodigd om niet alleen te kijken, maar ook te voelen en zich te laten meevoeren in de verborgen dieptes van zijn beelden.