Oog in oog met het werk van Uwe Poth word je verleid door een explosie van kleur. Als je langer kijkt, zie je hoe de verf in lagen een levendig oppervlak presenteert. In de tentoonstelling ‘Hortus Infinity’ worden herinneringen gepresenteerd die in schilderijen, installaties en driedimensionale beelden zijn vastgelegd. Beelden die de geschiedenis laten zien van het oeuvre van de kunstenaar. Tijd wordt zichtbaar gemaakt.
‍
In een van de Wiebenga silo’s heeft Uwe Poth geschilderde werken uit zijn omvangrijke oeuvre van 1980 tot nu samengebracht in een installatie, die de muren en de vloer van de silo volgen en de ruimte een nieuwe betekenis geven. De titel van de tentoonstelling, de ruimte en de samenstelling van de beelden nodigen de toeschouwer uit om met andere ogen te kijken. De betonnen, doorwerkte en harde huid van de silo heeft plaatsgemaakt voor een kleurrijke, intensief bewerkte huid, de eigen huid van de kunstenaar.

De ruimte vertelt het verhaal van de ‘Hortus Infinity’, de verbeelding van het ‘paradijs’, waar je ongestoord kunt genieten van de schoonheid. Door de tijd te nemen ontdek je details in de huid van het kunstwerk en de kleuren. De verschillende lagen die over elkaar heen schuiven vertellen iets over hoe het kunstwerk tot stand is gekomen. De sensatie van het zien wordt tot avontuur.

De installatie betreft een accumulatie van fragmenten, afkomstig uit zijn oeuvre van 1980 tot 2020. Die fragmenten met als uitgangspunt zijn eigen tuin vormen een nieuwe ruimte met een nieuwe betekenis, een pantheon, een ‘Hortus Infinity’ om eindeloos te genieten.

Uwe Poth genoot zijn opleiding aan de Academie HfbK en de Universiteit in Hamburg, doceerde aan de Academie voor Kunst en Design (AKI) te Enschede en werkt in Nijmegen. Zijn werk wordt getoond in diverse musea en galeries in binnen- en buitenland.
‍
Foto: Thea van den Heuvel

Corona veranderde de wereld. Bezoek aan het prachtige Theater De Blauwe Kei werd onmogelijk of beperkt. De gezellige eetgelegenheden werden gesloten of het bezoek sterk beknot. Dansen bestond niet meer in het bruisende Cultuurcafé De Afzakkerij, een gemis voor velen en ook voor mij. 

Dat gemis leidde bij mij tot het maken van kunstwerken gebaseerd op beweging in dans. Zo kon ik nog steeds dansen, maar dan op canvas met inkt en verf. 

De natuur bleef en elke dag opnieuw beleefde ik de schoonheid daarvan. Duizenden foto’s zijn hiervan het bewijs alsmede vijftig fotoboeken. En, het kon natuurlijk niet uitblijven, ook hier nam ik het canvas doek om mijn inspiratie over te brengen. 

‍Dans je leven 
‍Er is niets meer
Om bang voor te zijn
Als de dood je in de ogen kijkt 

Er is niets meer
Wat je nog bereiken kan
Wanneer de dood je in de ogen kijkt 

Breng jezelf tot leven
Om jezelf te leven
Voordat de dood je in de ogen kijkt 

Mari Kapteijns